„Голема илузија е дека го контролираме животот. Со прифаќање на работите онакви какви што се и како што доаѓаат кај нас, без отпор, животот станува полесен. Ова не е пасивност, туку прекин на борбата со ветерниците“.
Во овој луд свет кој се обидува да направи да изгледате како сите други, најтешката битка што некогаш ќе ја имате е да бидете свои. Прашањето што треба да си го поставите на патот кон развојот, како што советува докторката и професионален животен консултант, д-р Весна Даниловац, е:
Дали сте подготвени да ги разочарате другите за да останете верни на себе?
„Јас го правам моето, а ти твоето.
Не сум на овој свет за да ги исполнам твоите очекувања.
Не си на овој свет за да ги исполниш моите очекувања.
Јас сум јас, а ти си ти.
Ако случајно се сретнеме, ќе биде прекрасно.
А ако не – што може да се направи таму“.
Фриц Перлс
Целиот свет го одредува нашиот живот. Најголемите разочарувања во нашиот живот често се резултат на превисоките очекувања од нас самите, од другите луѓе и очекувањата на другите од нас. Повеќе сме зависни од мислењата и очекувањата на другите отколку што сакаме да признаеме.
Ако останеме верни на себе, ризикуваме да бидеме отфрлени од другите. Ако се однесуваме според очекувањата на другите, се губиме себеси и стануваме незадоволни. Завршуваме училишта/факултети кои не не интересираат, работиме работи кои не исполнуваат, живееме со партнери кои не ги сакаме, стануваме родители без навистина да сакаме… Некаде на патот забораваме што е тоа што го навистина сакани од нашите животи и со тивок глас кој повремено ни го шепоти: „Залудно си го трошиш животот!“
Животот има свој тек
Реалноста и секој момент постојано се менува, затоа е лудо да имаш очекувања. Животот не ги следи нашите очекувања, тој има свој тек и голема илузија е да го контролираме. Со прифаќање на работите онакви какви што се и како што доаѓаат кај нас, без отпор, животот станува полесен. Ова не е пасивност, туку прекин на борбата со ветерниците.
Очекувањата се животен товар што треба да се отстрани за да бидеме слободни. Тие се најголемиот непријател на искуството, бидејќи наместо да бидеме во сегашниот момент, ние се ограничуваме преку очекувањата и го насочуваме вниманието кон иднината.
Кога целосно ќе се прифатиме себеси и ќе се отвориме за се што можеме да постигнеме, секогаш ќе бидеме задоволни со постигнатото. Кога им дозволуваме на другите да бидат тоа што се и без да очекуваме ништо од нив, ги прифаќаме такви какви што се, животот станува поедноставен, бидејќи е лишен од правила и калапи во кои треба да се вклопиме.
Вистинската сила е во нашата душа и состојба на умот, а не во нашите мускули. Одлучете веднаш дека повеќе нема да молите никого за љубовта, почитта и вниманието што треба да си ги посветувате. Во овој луд свет кој се обидува да направи да изгледате како сите други, најтешката битка што некогаш ќе ја имате е да бидете свои. И ако останете доследни, нема да им се допаѓате на сите, бидејќи сте „различни“. И тоа е сосема во ред, бидејќи вашата автентичност е најважното нешто што го прави – ВИЕ.
Нашиот живот е наша работа
Секој дошол на светот со потенцијали, таленти и страсти кои се дадени само нему. Можеби треба да се откажеме од нив некое време. Не можеме да веруваме во нив, можеме дури и да заборавиме на нив. И тоа може да биде голема опасност.
Кога човек не ја живее својата вистинска, автентична личност, тој нема чувство на исполнетост и долготрајна среќа. Само оние кои ги живеат своите внатрешни вредности – се чувствуваат добро и благодарни дури и кога имаат малку, бидејќи самореализацијата и силното чувство за цел се главната храна што им е потребна. Ова би можело да биде добра инјекција на самодоверба, бидејќи крајно време е да почнете повеќе да го слушате вашиот внатрешен глас и она што и треба на вашата душа.
Другите луѓе можат да ни бидат учители, поддршка, лекции, благослови, да ни го покажат патот… Но, за да ризикуваме, да се промениме и да учиме – тоа треба да го направиме самите.
„Пред да почнете да ме осудувате мене и мојот живот, облечете ги моите чевли и одете по мојот пат. Поминете ги годините низ кои поминувам, паднете го секој камен што ми се допадна. И само тогаш ќе можеш да ме судиш“.
д-р Весна Даниловац
