Еднаш ќе умрам
и кој знае каде ќе одам,
не се натпреварувај
кој ќе ме сака повеќе,
толку мртов и далеку,
и не ги кажувај
тие тажни зборови
што сакаш да сум овде,
барем уште еднаш да ги видам јас,
Немој,
Човекот се сака себеси додека е жив,
Кога ќе умре, не му треба
љубов, ниту зборови,
на овој свет веќе не му треба,
Ваквите има безброј,
безброј можности за љубов,
со смрт, една книга се затвора,
ништо што не може да напише повеќе.
Штом ќе умрам,
можеби едното око ќе се искине
и ќе се сетам на оваа песна ,
така лесно и нежно,
избришете ја скршената солза
и тивко смејте се.
Тогаш и јас ќе се смеам.
Харис Делиќ – harisdelic.com
