Илјадници документи го потврдуваат одвоениот македонски идентитет.

Неопходно е да се користат научни факти за да не паднеме на провокации. Илјадници пишани документи, записи, книги низ европските архиви експресно ја потврдуваат посебноста на македонскиот народ и неговиот јазик, но властите воопшто не ги користат овие научно докажани факти за да се спротивстават на постојаните напади врз идентитетот и јазикот.

Нападите врз Македонците се тековен процес кој трае повеќе од еден век, но во последните години се чини дека влегува во својата завршна фаза, за што сведочат чекорите на Грција и Бугарија, кои несомнено водат кон нивната единствена цел стара вековна Македонија. , да го зададе последниот удар. Затоа, нејасно е зошто македонската дипломатија толку долго останува ослободена од вакви постојани провокации и не користи историски документи кои јасно ја опишуваат македонската посебност како моќна алатка со која енергично и аргументирано се одбиваат нападите во секое време и место.

„Белата книга“ како своевиден учебник за македонската дипломатија

Има илјадници документи со македонски идентитетски податоци, од кои голем дел се изготвени од врвни странски научници, патописци, фолклористи и многу ентузијасти кои работат неоптоварени од ничие влијание, но само врз основа на она што го покажуваат теренските податоци. Овие податоци јасно го покажуваат постоењето на единствен македонски народ со сите негови придружни карактеристики како што се јазикот, културата, фолклорот и традициите.

Една таква личност е грчкиот академик Нотис Боцарис, кој во својата книга Балкански визии во подготовката на грчката револуција 1789-1821 цитира историски извор од 1821 година кој ги наведува Македонците како посебен народ, одвоен од Грците, Србите, Албанците и Романците. Информациите што ги изнесе грчкиот академик секако беа познати во грчките научни кругови, но беа намерно прикриени за да се постави уште една историска вистина на атински размери.

Слични документи и податоци има во различни архиви во Австрија, Унгарија, Германија, Турција, Русија и многу други земји, па затоа е исклучително важно овие податоци да се користат правилно за македонската страна конечно да одговори на провокациите.

Но, за таа цел државата претходно требаше да има стратегија да архивира голем дел од овие документи, записи, хартии, сите собрани во „бела хартија“, што ќе биде и своевиден учебник за македонската дипломатија. Преку оваа книга, наместо да им се дозволи на Бугарија и Грција да манипулираат со историските факти и да го опишуваат македонскиот народ како креација на комунистите, македонизмот насекаде би се промовирал како процес кој влече корени многу векови наназад во историјата.

Ова секако бара враќање на старите дипломатски практики, односно секој дипломат пред да стапи на функцијата мора да се запознае со документите во оваа Бела книга, вклучително и трудовите и истражувањата изработени од домашните институции, а потоа сериозно да се обучи да се занимава со сите истакнати предизвици во успешното справување со надворешната политика, односно секогаш имајќи аргумент плус во полемиката со аргументите.

Токму овој докажан модел, кој долги години го користеа грчката и бугарската дипломатија, кои ангажираа цели научни тимови да ја шират својата пропаганда во многу области, ја доведува Македонија во ситуација да има свој идентитет, јазик и историја мора да преговара, за што е незамисливо за ниту една земја.

Научната заедница смета дека домашната дипломатија е недоволно развиена

Тамошната научна заедница смета дека домашната дипломатија е недоволно развиена и не ги користи сите научни документи со кои располага, дури ни оние во земјата, а камоли оние во странските архиви.

– За жал, ниту дипломатите, ниту политичарите не го користат знаењето што го стекна македонската наука кога ќе дојдат на власт. Документи колку сакаш има што зборуваат за Македонците, за нивниот посебен идентитет, не само од странски, туку и од наши извори. Ако тука нема координација, тогаш кај нас се случуваат работи како отворање клубови „Иван Михајлов“, „Тодор Александров“ и слични имиња. Наместо да ги носиме имињата кои за Македонија значат и придонесуваат за македонскиот јазик, нација и култура, ние се обраќаме кон оние кои ја негираат Македонија – вели историчарот Тодор Чепреганов.

Тој објаснува дека Македонскиот институт за национална историја работел на ширење на македонското научно знаење со испраќање на своите публикации до сите библиотеки во светот, но дека оваа практика е прекината токму поради незаинтересираноста на државата.

– Претходно во Институтот за национална историја имавме практика изданијата што ќе излезат од нашиот институт да ги испраќаме до сите библиотеки во светот, но државата го спречи тоа и книгите останаа во депоата на Институтот. Тоа беше промоција од Македонија. Бугарите го прават истото, на секој научник во светот му праќаат книга во која се негира македонскиот идентитет. Ова е нашата трагедија – вели Чепреганов.

Според него, неразбирливо е кога во архивите ширум Европа има документи за македонската посебност направени од странски научници, да мораме повторно да го докажуваме идентитетот.

– Срамота е во 21 век денес да докажуваме кои сме и што сме врз основа на толку многу документи кои зборуваат за македонскиот идентитет. Тоа е најголемиот срам за еден народ. Зошто Бугарите молчат кога нешто се пишува против нивните тврдења? Бидејќи немаат аргументи, користат лаги. Зошто Бугарите не можат да одолеат кога одиме на симпозиуми? Затоа што ние ги имаме документите, не само тие. Ова потврдува колку е лесно некому да се спротивставиш кога ги знаеш фактите, кога имаш потврдени документи што никој не може да ги оспори – рече Чепреганов.

Евоцира сличен запис, не толку стар кога се гледа низ историска призма, направен од Британец кој бил испратен во Егејска Македонија за време на Втората светска војна и грчката пропаганда му кажала дека оди кај „грчкото население“:

– Во 1943-1944 година еден Британец останал една година во Леринско и Грците му рекле дека оди на грчка територија. Кога стигнал таму, забележал дека луѓето не зборуваат грчки, туку друг јазик освен грчки. Човекот напиша извештај од 30 страници во кој вели дека овие луѓе не се ниту Грци, ниту Срби, ниту Бугари, туку Македонци со свој јазик, своја култура, свои песни, игри, ора. Ги опишува многу детално, а после сето тоа сега да му кажеме на Британецот дека згрешил, дека биле Бугари, а не Македонци? А такви записи и документи има многу други – објаснува Чепреганов.

Според него, македонските политичари не се доволно умешни да се соочат со нивните бугарски колеги, кои се поддржани од цели научни тимови.

–Мислам дека тоа е првенствено од незнаење. Нашите политичари не се доволно тактни, не знаат, не читаат, земаат советници кои се деца и се само партизани, не ги користат институциите што државата ги постави и кои можат да ги информираат за многу работи. . Затоа ситуацијата ни е ваква, бидејќи професијата не се слуша. Земете ги Бугарите за пример како политиката ја користи науката. Бугарската држава ги става на позиција врвните историчари каде и да се разговара за македонското прашање. Или да го земам примерот со Грците. Тие формираа тим од стотици луѓе, најдобри познавачи на историјата, фолклорот и културата и затоа успеаја да го постигнат договорот што го направија со нас. Отсекогаш ни недостигало користењето на локалните институции и знаењето од науката. Еве го нашиот суштински проблем, а научниците ги имаат сите факти и документи. Некој треба да ги користи, но за жал не се користат– заклучува Чепреганов.