Актерката Маја Митиќ на деветнаесетгодишна возраст го напуштила родниот Ниш во Нови Сад за да студира глума. Во последната година, во култниот филм „Шмекер“ , таа играше образ до образ со Жарко Лаушевиќ, по што се посвети на театарот и наставата. Таа го обиколи светот од Монголија до Австралија и остава впечаток на некој кој е остварен во нејзината професија. Во деведесеттите, таа беше една од првите актерки
Здивот на театарот од Белград, а во првите години од новиот милениум станува визитинг професор по современа театарска техника на Универзитетот во Ајова (САД), а потоа професор по театарска уметност на магистерските студии на Универзитетот Голдсмит во Лондон. . Паралелно со тоа работеше и во театарот Теразие, Српскиот народен театар, театарот „Полжав“, а играше и во филмот „Лагер Ниш“.
Ја запознавме во Ниш, како селектор и уметнички директор на Нишвил Џез театарот, кој започнува вечерва и ќе трае до 7 август. Маја во интервју за Курир буди спомени од снимањето на „Шмекер“, открива непознати детали и зборува за плановите за иднината.
– Според мене, театарот е првото и вистинско место за еден актер. Ќе излажам ако кажам дека сега не би сакал да снимам серии како „Вратиќе се штрк“ , „Корени“ или „Беса“, но немам потреба да глумам во овие 30 серии што имаме можност да ги часовник. Добив понуда за улога во серијата „Попадија“, која ми се допадна, но имав други, веќе закажани обврски – вели Митиќ на почетокот.
Се сеќава како беше во 1985/86 година. доби улога во „Шмекер“ на Зоран Амар.
– Знам дека доцна дознав дека се бара помлада актерка за „Шмекер“. Мислам дека Лауш не сакал некој од колегите да му биде партнер, па потоа барале друг. Така се појавив во Кнез Михаилова, цела малку исплашена, седат отспротива, ај… И после тест снимањето ми ја кажуваат радосната вест – низ насмевка раскажува оваа шармантна жена.
Таа остана во добри односи со актерската екипа, особено со Жарко Лаушевиќ, а најголема поддршка за време на снимањето и беше убиениот актер Драган Максимовиќ , од кого научи многу.
– Драган потоа налета на „Шмекер“ откако во Лондон соработуваше со Питер Брук, кој тогаш беше бог за театарската и филмската режија. Мислам дека Драган снимаше филм со него и направи претстава. И покрај сета помош што ми ја пружи, ми раскажуваше за овој нов начин на работа, за развојот на актерството, за сето она што подоцна го имав во театарот Дах на паузите. Ми кажа за тие техники, на пример, Брук му фрла топки за да ги фати додека кажува Шекспир… Страшно ме погоди кога слушнав како загинал на Зелениот венец. Ова се неверојатно тажни работи. Да избраше поинаков пат за пешачење, да поминеше таму минута подоцна или порано, ќе ја избегнеше таа група момци и мислам дека ќе дадеше многу на светот на глумата, не само овде туку многу. пошироко – вели Митичева.
Во својата кариера запознала многу бардови на домашниот и меѓународниот театар, а еден убав спомен е поврзан со познатиот Зоран Радмиловиќ.
Актерката Маја Митиќ на деветнаесетгодишна возраст го напуштила родниот Ниш во Нови Сад за да студира глума. Во последната година, во култниот филм „Шмекер“ , таа играше образ до образ со Жарко Лаушевиќ, по што се посвети на театарот и наставата. Таа го обиколи светот од Монголија до Австралија и остава впечаток на некој кој е остварен во нејзината професија. Во деведесеттите, таа беше една од првите актерки
Здивот на театарот од Белград, а во првите години од новиот милениум станува визитинг професор по современа театарска техника на Универзитетот во Ајова (САД), а потоа професор по театарска уметност на магистерските студии на Универзитетот Голдсмит во Лондон. . Паралелно со тоа работеше и во театарот Теразие, Српскиот народен театар, театарот „Полжав“, а играше и во филмот „Лагер Ниш“.
Ја запознавме во Ниш, како селектор и уметнички директор на Нишвил Џез театарот, кој започнува вечерва и ќе трае до 7 август. Маја во интервју за Курир буди спомени од снимањето на „Шмекер“, открива непознати детали и зборува за плановите за иднината.
– Според мене, театарот е првото и вистинско место за еден актер. Ќе излажам ако кажам дека сега не би сакал да снимам серии како „Вратиќе се штрк“ , „Корени“ или „Беса“, но немам потреба да глумам во овие 30 серии што имаме можност да ги часовник. Добив понуда за улога во серијата „Попадија“, која ми се допадна, но имав други, веќе закажани обврски – вели Митиќ на почетокот.
Се сеќава како беше во 1985/86 година. доби улога во „Шмекер“ на Зоран Амар.
– Знам дека доцна дознав дека се бара помлада актерка за „Шмекер“. Мислам дека Лауш не сакал некој од колегите да му биде партнер, па потоа барале друг. Така се појавив во Кнез Михаилова, цела малку исплашена, седат отспротива, ај… И после тест снимањето ми ја кажуваат радосната вест – низ насмевка раскажува оваа шармантна жена.
Таа остана во добри односи со актерската екипа, особено со Жарко Лаушевиќ, а најголема поддршка за време на снимањето и беше убиениот актер Драган Максимовиќ , од кого научи многу.
– Драган потоа налета на „Шмекер“ откако во Лондон соработуваше со Питер Брук, кој тогаш беше бог за театарската и филмската режија. Мислам дека Драган снимаше филм со него и направи претстава. И покрај сета помош што ми ја пружи, ми раскажуваше за овој нов начин на работа, за развојот на актерството, за сето она што подоцна го имав во театарот Дах на паузите. Ми кажа за тие техники, на пример, Брук му фрла топки за да ги фати додека кажува Шекспир… Страшно ме погоди кога слушнав како загинал на Зелениот венец. Ова се неверојатно тажни работи. Да избраше поинаков пат за пешачење, да поминеше таму минута подоцна или порано, ќе ја избегнеше таа група момци и мислам дека ќе дадеше многу на светот на глумата, не само овде туку многу. пошироко – вели Митичева.
Во својата кариера запознала многу бардови на домашниот и меѓународниот театар, а еден убав спомен е поврзан со познатиот Зоран Радмиловиќ .
– На пример, тоа никогаш не можам да го заборавам. Знам дека јас и Лауш се стуткавме зад камерата и го гледавме Зоран Радмиловиќ како ја снима својата последна сцена на филм. Таа куќа каде што снимавме беше на Мостарска петља, сега има некои хотели таму. Радмиловиќ ја снима својата последна сцена глумејќи Евреин кој продава газиран пијалок, а тој оди во Израел бидејќи тоа му е стара желба. И не можам да ја заборавам таа симболика што може да ја роди само големиот Зоран Радмиловиќ. Тој, во црн костум со џебен часовник, до него се куферите што ги извади од продавницата, ги повлекува железните завеси од продавницата, го остава клучот, ја симнува капата и ја поздравува публиката како на сцена. После тоа полека се оддалечува низ таа ливада. Снимавме во јуни, тој за жал почина во август. Радмиловиќ во филмот „Смекер“ го сними своето заминување од сцената – во вечноста. Не знам, Не сум видел некој да го објави тоа. Секој што може нека ја погледне таа сцена и да види колку е симболична – ни изјави оваа актерка која и режира и кореографи.
Во времето кога го снимаа филмот, Жарко Лаушевиќ беше на почетокот на кариерата, а оваа улога му помогна да го отвори патот до актерските височини.
– Лауш е малку постар од мене, но тогаш не беше толку познат. Прво се снимаше „Шмекер“, а потоа „Сиви дом“, по што се издвојува одлична група актери кои подоцна ќе станат шампиони на театарот, а меѓу нив е и Жарко. Добив понуда за „Сива куќа“, не се сеќавам која улога, но бев бремена, па не можев да учествувам во таа прекрасна серија. По тој период набрзо почнаа војните и ми беше важно да останам во мојата професија, да работам посветено во театарот. Тогаш беше прашање на опстанок за многу млади актери, вклучувајќи ме и мене. Мислам дека после се успеав – вели таа.
Џез театарот Нешвил и даде можност да ги покаже своите организациски способности.
– Сето тоа во кое сум вклучен сите овие години, сите контакти, познанства, деловни соработки ги користам за развој на театарот од Нешвил. Некако, маж или жена ја градат својата кариера за половина живот, а потоа од 50 години сакаат да дадат нешто од себе. Затоа сакам да му го дадам на мојот роден град најдобриот театар во моментов. Нашите буџети се толку, и сигурно можам порано да донесам добри војници во градот. Тие не го нарекуваат Нешвил театарот „Залак од југ“ за џабе. Го напуштив Ниш затоа што тогаш немаше глума на нашиот универзитет, а сега се чувствувам како должност да го вратам најдоброто од сите тие долгогодишни контакти и познанства. Приврзан сум за овој град, одев во градинка на улица Вождова, во ОУ „Доситеј Обрадовиќ“ –
Гимназија „Стеван Сремац“ и се е некако мое и затоа на градот му давам преку џез театарот Нешвил. Некој може да лекува, некој да држи часови, а јас да донесам уметнички трупи – ни објаснува оваа жена, „герила“ на театарот.
– Ниш заслужува да види што гледаат Белград и Нови Сад. Мора да бидеме повнимателни кога се во прашање финансиските средства бидејќи, на пример, авионските билети од Полска имаат многу пристојна цена. Само втора година нè закажува Министерството за култура и мислам дека се ќе биде многу подобро и дека од година во година ќе се развива џез театарот Нешвил. Сега фестивалот го отвора познатиот театар Мигрос од Краков, кој во претставата „Ехос“ обработува актуелни прашања за миграцијата – заклучува Митиќева.
