Во средновековната оригинална документација, името Македонија за територијата, а Македонците за жителите што живееле таму како македонски народ, имаат целосен континуитет, што значи дека во етно генезата на Македонците биле вклучени и античките Македонци, кои главно останале. на овие простори како автохтоно население и по доаѓањето на Словените.
Во сложениот етногенетски процес, староседелците антички Македонци постепено го земале словенскиот јазик, а Словените го земале христијанството, името Македонија и етничката деноминација Македонци. Голема улога во христијанизацијата на Словените во Македонија одиграл јазикот од Солунскиот регион, кој го усовршувале браќата Кирил и Методиј, велат историчарите кои ја проучувале и проучуваат историјата на Македонија и македонскиот народ. Историските документи потврдуваат дека поимите Македонија, Македонци, Македонец – постепено се наметнувале во Византија како единствени имиња на народот, територијата и јазикот што се зборувал на просторите на класичната Македонија.
Во средниот век, територијата на која живееле Македонските Словени, тогаш како доминантно македонско население, се нарекувала Македонија, и од народот внатре и од народот надвор од територијата, а луѓето што живееле таму се нарекувале Македонци, особено по 14 век. . Во византиските извори од XIV век, територијата на Македонија постојано се именувала или Македонија, или еден од поимите македонски области и македонски градови, според историчарите кои ја проучувале историјата на Македонија и македонскиот народ.
Границите на Македонија никогаш не биле спорни
Според д-р Милан Бошкоски од Институтот за национална историја во Скопје, македонското античко историско, културно и етничко наследство поврзано со континуитетот на имињата Македонија и Македонци е непобитно и е сублимирано во македонското средновековно културно, историско и етничко право на името Македонија и Македонците, што може да се види од богатата средновековна оригинална документација. За да се следи историскиот континуитет на името Македонија, според него, треба да се започне со најстарите познати извори поврзани со Македонија.
Името Ематија е најстарото познато име на Македонија и го користеле древните морнари кои пловеле на север, а најстарите податоци за Македонија се наоѓаат во Хомеровата „Илијада“, во која се споменува реката Аксиос (Вардар), Пајонците кои живееле. покрај реката, градот Амидон, областите Пиерија и Ематија и Пелагонија, по името на предокот Пелагон. Според легендите на античките автори, Македонците своето име и името на својата земја го добиле од епскиот херој Македон.
Се смета дека Македонците во својата етничка структура ги додале многуте бригиски енклави од кои е формиран македонскиот народ. Со ширењето на македонската земја, други племиња кои биле поврзани со Македонците, или нивни сојузници кои имале свои владетели, како што се Пајонците, кои во јазикот многу биле слични на Македонците, се споиле со македонскиот народ.
Што се однесува до територијата, границите поставени од Филип II, а дефинирани во писмена форма од Страбон, се општо прифатени во историчарската наука. Север беше планината Бертиск, денешните северни албански планини, планината Скард, денешна Шар Планина, Сува Гора, Јакупица и северните ридови на Бабуна, областите северно од Билазора, сегашен Велес, сегашно Овче Поле, планината Козјак и Осоговските Планини. Тоа беше северната граница.
Западната граница допирала до Јадранското Море, кое Римјаните го нарекувале Македонско Море, со областите јужно од Љеш, вклучувајќи ги градовите Драч и Аполонија, сè до Епир. Планините Олимп на југоисток и Пинд југо-запад беа најјужните македонски граници, кои се движеа од југ кон југоисток по реката Псенејос, или Пенча, регионот на Тесалија, Егејското Море со Халкидики и островот Тасос, а на исток до реката Места, јужните ридови на Родопите и планината Пирин на југоисточната страна.
Тоа се македонските граници до неговото потпаѓање под римска власт, но факт е дека тие граници биле прифатени од повеќето римски и други подоцнежни автори.
Римјаните се обидоа да го збришат името Македонија!
Во 148 п.н.е. Македонија била претворена во римска провинција со постојан римски провинциски управител. Многу подоцна, во 297 година, за време на владеењето на римскиот император Диоклецијан, била извршена нова административна реформа и римското кралство било поделено на 12 големи епархии, кои се состоеле од 100 провинции. Се смета дека со тие реформи од провинцијата Македонија се создале три нови провинции: Тесалија, Нов Епир и Македонија.
Како што вели д-р Бошкоски, на крајот на V век, веројатно имало нови административни промени во Византиската, можеби како последица на падот на Западното Римско Царство во 476 година. Латинскиот хроничар Comes Morcelin, кој живеел во Константинопол и бил секретарот на Јустинијан I пред да биде крунисан за крал, во својот дневник за 482 година известил дека готскиот крал Теодорих „ги опустошил двете Македонии и Тесалија“ по наредба на неговиот вујко Валамир, а во дневникот за 517 година тој пишувал за нови напади во кои двете Македонии и Тесалија повторно биле опустошени, а готската коњаница ограбена сè до Термопилите и Стариот Епир. Тоа што тогаш се спомнуваа две Македонии може да значи дека покрај постоечката провинција Македонија Прима, постоела и Македонија Салутарис,
Не се знае кога точно се случила таа промена, но се претпоставува дека се случила помеѓу 479 и 482 година. Последен пат Македонија Прима и Македонија Салутарис се спомнуваат заедно како две провинции во 535 година во 11-тиот роман на кралот Јустинијан.
Како Македонија стана Склавинија?
Според византиските историчари и хроничари, како и други оригинални информации, во променетите политички околности кои бараа поинаква административна поделба на Византија по падот на Западното Римско Царство, како и силните варварски напади, особено по нападите на Словените и нивното населување на Балканот, се промени и содржината на поимот Македонија.
По населувањето на Словените во Македонија, беше промовиран нов термин – Склавинија, паралелно со терминот Македонија. По формирањето на поимот Македонија во западна Тракија и неговото значење во византиска административна смисла, доведе до целосно мешање на историско-географскиот термин Македонија со неговото историско-географско и административно значење пренесено во раниот среден век со истоимената византиска тема. . Во тоа време територијата на Македонија главно била инкорпорирана во провинциите Медитеранска Дакија и Дарданија.
По 550 година, новите кризни состојби на дунавската граница бараа поинаква административна поделба што кралот-обновувач ја заврши. При пребројувањето на обновените тврдини и градови од Јустинијан I, византискиот дворски историчар Прокопиј ја споменува Македонија како провинција во историско-географски граници, покрај провинцијата Дарданија, која опфаќала дел од сегашна северна Македонија.
Променетата етничка структура доведе до поинаква номинација на територијата на Македонија и нејзините граѓани. Византискиот хроничар Теофан Исповедник, во својата книга „Хронографија“ напишана помеѓу 810 и 815 година, а која се занимавала со периодот од 284 до 813 година, зборувајќи за населувањето на Словените на Балканскиот Полуостров, или во Македонија и голем дел на територијата на Грција и Пелопонез, воопшто не го спомна терминот Македонија. Областите што Словените ги населиле на Балканот и Македонија, ги нарекол Склавинија, додека нејзините граѓани – Словени.
По населувањето на Словените на Балканот кон крајот на VI и почетокот на VII век, терминот Македонија ретко се користел од средновековните автори од тој период. Византиските територии населени од Словени веќе биле изгубени за кралството.
Кон крајот на 8 и почетокот на 9 век, Византија ја создала темата Тракија, прва тема во европскиот дел од нејзиното владеење, а набргу темата Македонија била формирана во Западна Тракија. Аргументирано се тврди дека формирањето на темата Македонија во Тракија го направиле главно избеганите граѓани на Македонија, односно Македонците, како и бегалците од другите делови на Балканот.
Продолжува…
Извор на статија: history.mk
