Пред да можеме да живееме повеќе фокусиран на сегашноста, мора да го оставиме минатото. Ова не значи заборавање на она што се случило, туку ослободување од емотивниот багаж што го акумулиравме преку нашите многубројни искуства. Нашиот ум е некако програмиран да размислува и дејствува на одреден начин, а сето тоа го внесуваме во нашите животи сега – како да му дозволуваме на минатото повторно да се реконструира.
Нешто лошо што се случило во минатото не е проблем само по себе, но влечењето на работите од минатото во сегашноста е. Тоа е лоша навика која остава лош вкус во нашиот ум, го бои со некои тажни тонови, лошо влијае на нашите нови односи со другите и фрла сенка на нашиот нов живот. Ако се држиме до тоа, тешко ни е да создадеме нешто навистина ново и свежо во нашите животи.
Можеме да се запрашаме колку од нашите одлуки се навистина нови, а колку всушност се само реконструкција на минатото?
Да речеме дека некој вчера не критикуваше, па се фативме во одбрана. И тогаш повторно ги среќаваме денес. Тие се сосема нова личност – личност од денес, не од вчера – но ние ја гледаме вчерашната личност и се однесуваме незгодно и грубо. Од лекувањето на довчерашниот, а не на денешниот, проблемите произлегуваат поради претпоставките што ги имаме за нив, па начинот на кој се однесуваме кон нив е сосема погрешен.
И ние можеме да ја одржуваме таа негативност со денови, недели или подолго. Совршен пример за ова е огорченоста – кога во сегашноста држиме лутина кон личност која одамна ја нема. Тоа не им помага ниту нам ниту нам.
Незадоволството, како што вели поговорката, е како да пиеш отров и да чекаш другиот да умре.
Подготви и испрати: Ани Етеровиќ
Извор: www.bc-kailash.hr
