Љубовта е смрт на старото и раѓање на новото, а почетокот на се е здравото самољубие
Односите служат како огледало во кое можеме да го видиме нашето паразитско „јас“, за да можеме да го надминеме. Тоа значи дека секоја врска, позитивна или негативна, носи своја трансцендентална вредност. Свеста што го препознава тоа станува благодарна, додека во спротивен случај истата вредност станува причина за страдање на ниво на егоцентрична личност. Егото само по себе не е ниту добро ниту лошо, тоа има своја универзална цел. Но, се додека е во несвест, поради неговата исклучително реактивна природа, тој е под силно влијание на околината.
Кога се привлекуваат две небесни тела, тие прво орбитираат едно околу друго и полека се привлекуваат. Колку се поблиску еден до друг, толку е посилна силата на привлекување и побрзо движењето. Ако силата на привлекување е доволно силна, доаѓа до судир, а со тоа и триење. Ако има доволно компатибилни елементи помеѓу две тела, овие тела се здружуваат и постепено се реализираат во кохезија која раѓа нешто ново.
Истото важи и за меѓучовечките односи, особено за партнерските односи каде што силата на привлечност се нарекува занес. Занесот е тој што не води до судир, а триењето што следи е резултат на неопходното прилагодување. Затоа што за двајца да станат едно, потребно е да се откажете од дел од себе, а она што го „откажуваме“ тогаш станува сврзно ткиво. Ако истраеме во фазата на триење, исходот е кохерентност што носи долговечност и хармонија.
За разлика од небесните тела, кои не се под влијание на егото, но неспорно се во служба на универзалните закони, процесот на спојување со нас луѓето е попречен од длабоката приврзаност кон индивидуалниот идентитет. Со други зборови, нашето его не е подготвено да се откаже од делот што треба да стане сврзно ткиво, и поради тоа имаме потешкотии да функционираме и да траеме како пар.
„Како на небото, така и на земјата“, е еден од законите што, меѓу другото, го опишуваат принципот на микро и макро космосот, односно бесконечната креативна рефлексија што се манифестира во секој фрактал.
Фактот што му се спротивставуваме на овој закон преку егото нè доведе до реалноста која е оптоварена со страдање. Колку повеќе се спротивставуваме, толку е посилно и подолго триењето. Колку е посилно и подолго триењето, толку е поинтензивно доживувањето на страдањето.
Токму затоа врските служат како огледало во кое можеме да го видиме нашето паразитско „јас“, за да можеме да го надминеме. Тоа значи дека секоја врска, позитивна или негативна, носи своја трансцендентална вредност. Свеста што го препознава тоа станува благодарна, додека во спротивен случај истата вредност станува причина за страдање на ниво на егоцентрична личност.
Егото само по себе не е ниту добро ниту лошо, тоа има своја универзална цел. Но, се додека е во несвест, поради неговата исклучително реактивна природа, тој е под силно влијание на околината.
Ако околината е токсична и самоуништувачка, што е скоро секогаш, самото его го добива истиот квалитет. Значи, не треба да си го убиваме егото, ниту пак да се ослободиме од него. Она што е потребно е да го ослободиме од токсичната содржина што ја има интегрирано во комуникацијата со околината.
Да се сакаш себеси значи да го сакаш секој аспект што не сочинува, без исклучок. Затоа што само љубовта има моќ преку неа да не ослободи од сите нездрави влијанија.
Лекцијата за здраво самољубие е една од најтешките во процесот на самоспознавање, бидејќи токму во овој процес на површина излегува сето она што не ни се допаѓа, што ја сочинува нашата сегашна личност. Љубовта е смрт на старото и раѓање на новото, а почеток на се е здравото самољубие…
Анѓелко Катиниќ
