Вахида Ѓедовиќ, признат психотерапевт кој го носи епитетот „доктор за љубовта“. Со своето богато искуство и стручност, таа ја осветли темата за децата како „статусни симболи“ и начинот на кој родителите влијаат врз формирањето на детскиот идентитет со наметнување на разни маски и очекувања.
Ѓедовиќева, која исто така придонесува со свои колумни во многу списанија и е автор на книгите „Љубовен терапевт“ и „Облечи ја кошулата на среќен човек“, го отвори разговорот истражувајќи го прашањето за подлабоко разбирање на себеси. Таа истакна дека процесот на самоспознавање е исклучително напорен и долготраен, но истовремено нагласи дека е дефинитивно остварлив.
Ѓедовиќ во своите анализи ги допре суштинските аспекти на формирањето на личноста, почнувајќи од раното детство. Таа праша колку од нас усвоиле различни маски и улоги од нашите најмлади денови, под влијание на родителските очекувања. Овој феномен може да доведе до губење на автентичноста, имајќи предвид дека премногу товари и барања често се ставаат на мали раменици, особено во денешно време кога детето често се третира како статусен симбол.
Таа потсети дека често се принудени обврски како свирење пијано на петгодишна возраст или учење неколку јазици, кои родителите ги користат за да се гордеат со достигнувањата на своите деца. Ѓедовиќ истакна дека ваквиот притисок и преголемите очекувања може на децата да им ја ускратат слободата на игра и имагинација и дека тоа може да доведе до губење на нивната суштина бидејќи тие не секогаш се способни да ги изразат своите желби.
Дополнително, таа истакна дека родителите често грешат и се обидуваат да ги заштитат децата од интернет и технологија, наместо да им обезбедат квалитетно време и внимание преку игра и интеракција. На прашањето дали родителите понекогаш ги живеат своите неостварени соништа преку своите деца, Ѓедовиќ одговори дека тоа е присутна појава.
Во контекст на социјалните мрежи, таа истакна дека денес често се создаваат лажни слики за успех, како што се објави за високи оценки на децата или престижни награди. Таа праша какви пораки им испраќаат на децата и нагласи колку е важно родителите да не го градат својот живот врз темелите на достигнувањата на нивните деца. Џедовиќ го расветли и проблемот со конкуренцијата меѓу родителите, особено преку роденденските прослави и патувања.
Се прашувала дали е потребно да се земаат заеми и да се прават сè поголеми трошоци за да се натпреварува за „подобра“ роденденска забава за дете или за „попрестижно“ патување. Во своето длабоко размислување, Ѓедовиќ истакна дека живееме животи полни со илузии и појави, инспирирани од медиумски претстави и идеи како оние од Холивуд. Таа нагласи дека често се стремиме кон популарност и желба да се зборува за нас, дури и ако тоа значи жртвување на автентичноста.
Таа особено го привлече вниманието на тоа како децата често гледаат на ѕвездите од реалното шоу и познатите личности како модели. Еден од клучните моменти во интервјуто беше акцентот на недоволната посветеност на родителите кон нивните деца. Ѓедовиќ истакна дека од суштинско значење е на децата да им се обезбеди чувство на љубов и прифаќање, без разлика на нивните достигнувања или оценки.
Таа изјавила дека е важно да се остави детето да биде свое, без да се чувствува под притисок или условено. Таа предупреди на опасноста кога родителите премногу се потпираат на социјалните мрежи и на надворешната валидација како што се рејтинзите или лајковите, наместо да градат подлабока емотивна врска со своите деца. На крајот, Ѓедовиќ постави длабоки прашања за реалниот живот на поединци и како се однесуваме кон себе кога се исклучени светлата на јавноста и социјалните мрежи.
Таа забележа дека многу повеќе се посветуваме на политички настани и се фокусираме на туѓите животи наместо да се занимаваме со нашиот внатрешен свет. Преку оваа рефлексија, Ѓедовиќ ја истакна важноста да се поставуваат прашања за сопствените маски и улоги и потсети на сериозноста на проблемот со нефункционалното однесување и депресијата кај младите.
Во своето длабинско истражување, Ѓедовиќ ни даде многу да размислуваме за начинот на кој ги градиме нашите идентитети, се однесуваме кон себе и обезбедуваме љубов и поддршка на нашите деца. Нејзините зборови служат како потсетник дека движењето кон внатрешна среќа и исполнетост бара длабоко размислување, самочесност и присуство во сопствениот живот.
