#facebook #twitter / X #tiktok #youtube #Instagram #Linkedin
Целото писмо, Софија, 01.5.1899 г.„Ѓердан,
Ги добив сите ваши писма до сега испратени од вас и преку вас. Нека никако не не плашат расцепите и расцепите. Навистина е штета, но што да правиме кога сме Бугари и сите страдаме од иста болест! Да ја немаше оваа болест кај нашите предци, од кои е наследство, немаше да потпаднеме под грдиот жезол на турските султани. Се разбира, наша должност е да не подлегнуваме на оваа болест, но дали можеме да го направиме истото и со другите луѓе? Освен тоа, имаме и нешто од грчките болести, имено – толку глави, толку капетани. Неговата празна слава!… Секој сака да блесне, па и тој не ја знае лажноста на тој сјај. Тешко на тие страдања на кои се изведени сите овие комедии.
Што се однесува до пролетта, речиси ништо не е утврдено, што е многу жално, но, верувам, и ова ќе стане јасно.
Чекаме пари за да купиме кримски патрони, па нема да има потреба да се прави размена со манличери.
Кардашијанките од Перник [шифра за Горна Џумаја] сакаат револвер, но не им текнува да испратат пари, како веќе да ги имаме врзани во крпа. Што се однесува до мартинка, за која добив 2 турски лири, сакам ваш совет: да ги земам од овде или ќе ги земете од таму? Ако имаат некој наш таму, добро ќе направиш да им го спроведеш.
Кажи му на брат ми да напише писмо дома. Поздрав Гоце
P. P. Овде авантурите се за Перник, од кои една е за Дико; од кого вчера била добиена телеграма од Рила. Откријте дали го нема, за да се даде она што е наменето за него. Им пишувам на перничани дека ќе ги добијат мартините и револверот кога ќе испратат пари. Работи“
________________________________________________________________
Писмо до Ефрем Каранов, 17.X.1895…
Господине Каранов,
Пред неколку недели господинот Чакаров се појави во офицерска униформа (чин поручник) во Виница со намера да прогласи внатрешно востание! Благородна намера! Нема поживотворен лек од оној со кој почна Чакаров. Ослободувањето на Македонија лежи во внатрешното востание. Оној што мисли дека Македонија поинаку ќе се ослободи, се лаже себеси и другите. Но, кој мислат дека ќе се крене сега во бунт? Господине Чакаров? Да можеше да се крене востание со 1-40 луѓе, Македонија одамна ќе беше слободна држава. Но бидејќи тоа е невозможно, а луѓе се потребни, тогаш што да прави? Потребно е тој народ да се разбуди од петвековниот длабок сон, кој Македонецот го направи доста густ во свеста за човечката правда. И тоа, ако не цел народ, тогаш барем еден дел од него, па тогаш, наместо господинот Чакаров да праша 40 луѓе, 400 ќе побараат од него да застане под неговото знаме. Ако не се случи вака и ако се распише востание, штета за народот, а тешко и тешко на виновникот. Штета затоа што залудно ќе се изгубат најмладите сили (некои во зандани, други на бесилка), невините Македонки ќе останат на самоволието на шкотските и суровите страсти на дивјаците и на крај 5-годишни деца. а 70-годишните луѓе ќе останат под скутот на Азиецот и за сето тоа виновникот ќе одговара пред својата совест, пред народот и пред историјата. ”
Писмо до Никола Малешевски, 22.IV.1897…
Никола,
Сите досега испратени писма ги добив навреме, но различни причини ме спречија да одговорам на кое било од нив. Никогаш не би сакал да добивам писма со содржината на денешното писмо. Кога ќе се појави несреќа на сцената, не се задоволува да игра само на еден крај, во еден агол, туку сака да заземе што поширок простор. Не само што гласините за фаќањето (ако е, се разбира, вистина) се впечатливи, туку и многу погрди со појавувањето на Дончо [1] со неговите херои. Тешко дека има народ кој страдал толку од своите изроди синови како Македонецот!…
Што да се прави? …
Добро направи што им дадовте такви упатства на селаните од Габрово. Кутрите – помрачени се, сакаат побрзо да се ослободат од себе.
Ти ми пишуваш за телеграмите испратени против началникот; Бугарските партизирања се такви што се згрозува од чесните елементи и од поддржувачите на власта и од самата влада. Шефот нека не се плаши од отказ затоа што не им веруваат на депешите; разбојникот знае дека е, а неговите другари се разбојници.
Ако може, пишете му на Казанџиев да го испрати тутунот по Св. Костадинов [2] кога дошол вака од Кочариново.
После 4-5 дена можеби ќе ве посетам. Наскоро ќе бидат испратени 13 мартинки и други 100 креми и други [уф] некои дела.
Со братски поздрав
Ахил
97 години [од] Софија, 22/IV“
CPA, f. 232, а. ѓ. 19, л. 8-9
[1] – Дончо Златков — арамија и војсководец, водеше вооружена борба против ТМОРО и вршеше разбојништва во Североисточна Македонија.
[2] – Стефан Костадинов — од село Хетово, Мелничко, активен член на ТМОРО.
Ги добив сите ваши писма до сега испратени од вас и преку вас. Нека никако не не плашат расцепите и расцепите. Навистина е штета, но што да правиме кога сме Бугари и сите страдаме од иста болест! Да ја немаше оваа болест кај нашите предци, од кои е наследство, немаше да потпаднеме под грдиот жезол на турските султани. Се разбира, наша должност е да не подлегнуваме на оваа болест, но дали можеме да го направиме истото и со другите луѓе? Освен тоа, имаме и нешто од грчките болести, имено – толку глави, толку капетани. Неговата празна слава!… Секој сака да блесне, па и тој не ја знае лажноста на тој сјај. Тешко на тие страдања на кои се изведени сите овие комедии.
Што се однесува до пролетта, речиси ништо не е утврдено, што е многу жално, но, верувам, и ова ќе стане јасно.
Чекаме пари за да купиме кримски патрони, па нема да има потреба да се прави размена со манличери.
Кардашијанките од Перник [шифра за Горна Џумаја] сакаат револвер, но не им текнува да испратат пари, како веќе да ги имаме врзани во крпа. Што се однесува до мартинка, за која добив 2 турски лири, сакам ваш совет: да ги земам од овде или ќе ги земете од таму? Ако имаат некој наш таму, добро ќе направиш да им го спроведеш.
Кажи му на брат ми да напише писмо дома. Поздрав Гоце
P. P. Овде авантурите се за Перник, од кои една е за Дико; од кого вчера била добиена телеграма од Рила. Откријте дали го нема, за да се даде она што е наменето за него. Им пишувам на перничани дека ќе ги добијат мартините и револверот кога ќе испратат пари. Работи“
________________________________________________________________
Писмо до Ефрем Каранов, 17.X.1895…
Господине Каранов,
Пред неколку недели господинот Чакаров се појави во офицерска униформа (чин поручник) во Виница со намера да прогласи внатрешно востание! Благородна намера! Нема поживотворен лек од оној со кој почна Чакаров. Ослободувањето на Македонија лежи во внатрешното востание. Оној што мисли дека Македонија поинаку ќе се ослободи, се лаже себеси и другите. Но, кој мислат дека ќе се крене сега во бунт? Господине Чакаров? Да можеше да се крене востание со 1-40 луѓе, Македонија одамна ќе беше слободна држава. Но бидејќи тоа е невозможно, а луѓе се потребни, тогаш што да прави? Потребно е тој народ да се разбуди од петвековниот длабок сон, кој Македонецот го направи доста густ во свеста за човечката правда. И тоа, ако не цел народ, тогаш барем еден дел од него, па тогаш, наместо господинот Чакаров да праша 40 луѓе, 400 ќе побараат од него да застане под неговото знаме. Ако не се случи вака и ако се распише востание, штета за народот, а тешко и тешко на виновникот. Штета затоа што залудно ќе се изгубат најмладите сили (некои во зандани, други на бесилка), невините Македонки ќе останат на самоволието на шкотските и суровите страсти на дивјаците и на крај 5-годишни деца. а 70-годишните луѓе ќе останат под скутот на Азиецот и за сето тоа виновникот ќе одговара пред својата совест, пред народот и пред историјата. ”
Писмо до Никола Малешевски, 22.IV.1897…
Никола,
Сите досега испратени писма ги добив навреме, но различни причини ме спречија да одговорам на кое било од нив. Никогаш не би сакал да добивам писма со содржината на денешното писмо. Кога ќе се појави несреќа на сцената, не се задоволува да игра само на еден крај, во еден агол, туку сака да заземе што поширок простор. Не само што гласините за фаќањето (ако е, се разбира, вистина) се впечатливи, туку и многу погрди со појавувањето на Дончо [1] со неговите херои. Тешко дека има народ кој страдал толку од своите изроди синови како Македонецот!…
Што да се прави? …
Добро направи што им дадовте такви упатства на селаните од Габрово. Кутрите – помрачени се, сакаат побрзо да се ослободат од себе.
Ти ми пишуваш за телеграмите испратени против началникот; Бугарските партизирања се такви што се згрозува од чесните елементи и од поддржувачите на власта и од самата влада. Шефот нека не се плаши од отказ затоа што не им веруваат на депешите; разбојникот знае дека е, а неговите другари се разбојници.
Ако може, пишете му на Казанџиев да го испрати тутунот по Св. Костадинов [2] кога дошол вака од Кочариново.
После 4-5 дена можеби ќе ве посетам. Наскоро ќе бидат испратени 13 мартинки и други 100 креми и други [уф] некои дела.
Со братски поздрав
Ахил
97 години [од] Софија, 22/IV“
CPA, f. 232, а. ѓ. 19, л. 8-9
[1] – Дончо Златков — арамија и војсководец, водеше вооружена борба против ТМОРО и вршеше разбојништва во Североисточна Македонија.
[2] – Стефан Костадинов — од село Хетово, Мелничко, активен член на ТМОРО.
Во оригинал напишано:
Целото писмо, Софиja, 01.5.1899 г.
„ Колйо,
Всичкитѣ ти писма досега изпратени отъ тебъ и чрѣз тебъ, съмъ получилъ. Отцѣпленията и разцѣпленията никакъ да не ни плашатъ. Действително жалко е, но що можемъ да правимъ, когато си сме българи и всички страдаме отъ една обща болѣсть! Ако тая болѣсть не съществуваше въ нашитѣ прадѣди, отъ които е наследство и въ насъ нѣмаше да попаднатъ подъ грозния скиптъръ на турскитѣ султани. Нашъ, разбира се, дългъ е да не се поддаваме на тая болѣсть, но можемъ ли сѫщото да направимъ и съ другитѣ лица? Пъкъ имаме заето и нѣщо отъ гръцкитѣ болѣсти, а именно – колко глави, толкозъ капитани. Пустата му слава!… Всѣки иска да блѣсне, па не знаѣ фалшътъ и на тоя блѣсъкъ. Вай на тезъ надъ страданията на които всички тѣзъ комедии, дѣтъ се разиграватъ.
Колкото за пролѣтъ, почти нищо нѣма опредѣлено, което е много печално, но, вѣрвамъ, и това ще се изясни.
Чакамъ пари да купимъ кримкови патрони, та не ще има нужда да се прави смѣнка съ манлихѣрови.
Кардашитѣ отъ Перникъ [шифра за Горна Џумаја] искатъ револверъ, но пари не се сѣщатъ да пратятъ, като че ли ние ги имаме вечъ въ кърпа вързани. Колкото за мартинката, за която получихъ 2 лири турски, искамъ отъ тебъ съвѣтъ: оттукъ да имъ взема или оттамъ ти ще имъ вземешъ? Ако иматѣ тамъ нѣкоя наша, добрѣ ще направишъ да имъ ја проводишъ.
Кажи на братъ ми да пише писмо дома. Съ поздравъ Гоце
P. P. Тукъ приключенитѣ сѫ за Перникъ, отъ които едното е за Дико; отъ когото вчера се получи една телеграма отъ Рила. Узнай дали не е тамъ, че още тамо да се прѫдаде прѫдназначеното за него. На перничани имъ пиша, че мартинката ще ја получатъ, а револвера – когато пратятъ пари. Сѫщи “
________________________________________________________________________
Писмо до Ефрем Каранов, 17.X.1895 …
” Господине Каранов,
Пред неколку недели г. Чакаров се јавил со офицерска униформа (чин поручник) во Виница со намера да прогласи внатрешно востание! Благородна намера! Нема поспасоносен лек од оној со кој се зафатил Чакаров. Ослободувањето на Македонија лежи во внатрешното востание. Оној што мисли дека Македонија ќе се ослободи поинаку, тој се лаже и себеси и другите. Но кои се тие што ќе се кренат сега на востание? Г-н Чакаров ли? Ако востание може да се крене со 1-40 души, Македонија одамна ќе беше слободна државичка. Но бидејќи тоа е невозможно, а треба луѓе, тогаш што да прави? Треба тој народ да се разбуди од петвековниот длабок сон, којшто го направил Македонецот доста дебел во свеста за човечка правина. И тоа ако не целиот народ, тогаш барем еден дел од него, па тогаш, наместо г. Чакаров да бара 40 души, ќе го бараат него 400, за да застанат под неговото знаме. Ако не стане така и ако се прогласи востание, жално ќе биде за народот, а тешко и горко за виновникот. Жално е зашто залудно ќе се изгубат најмлади сили (едни по зандани, други по бесилки), ќе се остават невини Македонки на самоволието на скотските и жестоки страсти на дивјаците и најпосле ќе останат под јатаганот на Азиецот 5-годишни деца и 70-годишни старци и за сето тоа виновникот ќе биде одговорен и пред својата совест, и пред народот, и пред историјата. “
Писмо до Никола Малешевски, 22.IV.1897 …
„ Никола,
Всичките досега изпратени писма приел съм ги навреме, но разни причини ме правеха да не отговарям нито на едно. Ни-когаж не бих желал да получавам писма с съдържание, каквото беше на днешното писмо. Когато нещастието се явява на сцената, то не се задоволява само в един край, в един кът да играе, а иска колкото е възможно по-широко пространство да заеме. Не само слухът за улаванието (ако е, разбира се, верен) е поразителен, но много по-грозен с явява Дончо [1] с своите герои. Надали има народ, който толкова много да е търпел от своите синове изроди, колкото македонския!…
Що да се прави? …
Добре си направил, че си дал такива наставления на габровските селени. Горките — претъмнело им, искат по-скоро да се избават.
Писваш ми за телеграмите, пратени против началника; българските партизанства са такива, че човек отвращава се и от честните елементи, и от привържен[и]ци на правителството, и [от] самото правителство. Нека началника не се страхува от уволнение, защото не верват на депешите; разбойника знае, че е и другарите му са разбойници.
Ако можеш, пиши на Казанджиев да проводи тютюна по Ст. Костадинов [2], когато намине за насам от Кочариново.
Подир 4-5 дни може би ще заобиколя при вас. Наскоро ще се пратят и 13-те мартини и други 100 кримки и др[уги] некои работи.
С братски поздрав
Ахил
97 годи[на] София, 22/IV “
ЦПА, ф. 232, а. е. 19, л. 8-9
[1] – Дончо Златков — Разбојник и врховистички војвода, водел вооружена борба против ТМОРО и вршел разбојништва во Североисточна Македонија.
[2] – Стефан Костадинов — од с. Хетово, Мелничко, активен член на ТМОРО.
